ప్రధాన కంటెంట్‌కు దాటవేయి

సత్యము మిమ్ము ముక్తులను చేయును

వీరబల్లెకూ పక్కనున్న వంగిమళ్ళకూ రెండు మైళ్ళ దూరం, మధ్యలో రెండేర్లు అడ్డం.
జనాలు వీటిని యీరబల్లేరు [అసలు పేరు మాండవ్యనది], వొంగిమాళ్లేరు అని పిలుస్తారు.
వంగిమళ్ళలో సరైన బడి లేకపోవడంతో పిల్లోళ్లంతా వీరబల్లెకు రోజూ నడిచి వొచ్చిపొయ్యేవాళ్ళు.
అలా కష్టపడి పైకొచ్చినవాళ్ళు చాలామంది ఉన్నారు వంగిమళ్ళనుంచి.

అప్పుడు నేను ఐదో తరగతి.ఆ చుట్టుపక్కల బాగా పేరు పొందిన శ్రీ శ్రీనివాసా కాన్వెంట్లో.
వంగిమళ్ళ నుంచి మా చిన్నమ్మ కొడుకు మస్తాన్ రెడ్డి [ఒకటో తరగతి అప్పుడు] రోజూ నడవడం కస్టమని మా ఇంట్లోనే ఉండి బడికి పొయ్యేవాడు.
ఒక సారి శెలవు రోజుల్లో నేను నా ఐదో తరగతి మిత్రులతో పాటు మస్తాన్ రెడ్డి వాళ్ళింటికిబోయినా.
వాపసు వొచ్చేరోజు పొద్దున్నే మస్తాన్ రెడ్డికి రెండు నెలల కాన్వెంటు ఫీజుకని వాళ్ళమ్మ ఒక యాభై రూపాయల నోటు నా చేతికిచ్చింది.
ఆ యాభయ్యి నేను చెడ్డీ జెబులో పెట్టుకొని ఆదరా బాదరా మిగతా పిల్లకాయలతో పాటు బడికి బయల్దేరినా.

*** *** ***

మరి, వంగిమళ్ళ పిల్లకాయలంతా ఉండారిప్పుడు...ఆడపిల్లలు కూడా.
వొంగిమాళ్లేట్లో నీళ్ళకన్నా యిసకే ఎక్కువగా ఉంది.
మన ప్రత్యేకత చూపడానికిది మంచి అదును అని పల్టీలు మొదలుబెట్టినా అడ్డంగా నిలువుగా.

*** *** ***

మా నాయన నాకు కొన్ని యోగాసనాలు నేర్పించినాడు.
పెద్దోళ్ళకు కష్టమనిపించే ఆసనాలు కొన్ని నేను సులభంగా చేసేవాణ్ణి.
వీటితో పాటు నాకు అడ్డ పల్టీలు నిలివు పల్టీలు కూడా వచ్చు.
అందువలన(చేత!) నాకొక ప్రత్యేకత ఉండేది నా తోటి పిల్లకాయల్లోగానీ పెద్దోళ్ళల్లోగానీ.

అందరమూ విచ్చలవిడిగా ఆడుకుంటూ యేరు దాటగానే...
నాకేదో గుర్తొచ్చి జేబులో చెయ్యిబెడితే...యాభైలేదు. కొంచం దడ.
"ఇదిగాదులే, ఈ జేబయుంటుందని యడంజేబులో చెయ్యిబెడితే యిసకే ఉంది తప్ప ఇంకేం లేదు.
చొక్కా జేబు కూడ అట్నే యెక్కిరించింది.

*** *** ***

యాభై రూపాయలంటే చానా పెద్ద సంగతి.
శనివారంపూట సంతకుబోతే కూరగాయలు, మా అవ్వకు వక్కాకు, తాతకు బీడీలు అన్నీ పది రూపాయల్లోనే సరిపోయేవప్పుడు.
మా కాన్వెంటు ఫీజు నెలకు ఇరవై రూపాయలుండేది. అది కట్టలేక ఎండలొ నిలబడే విద్యార్థులు ఉండేవాళ్ళు.
మా పరిస్థితీ అదే అయినా, ఆ కాన్వెంటు మా బంధువులదే కాబట్టియును, నేను బాగానే చదువుచుండుట చేతనూ ఎండలో నిలబడిన గుర్తు లేదు నాకు.
ఆ మధ్యనే ఇంకో ఐదు రుపాయలు పెంచినారు. కాబట్టి యాభై రూపాయలంటే పేధ్ధ మొత్తమన్నమాట.

*** *** ***

కొంచం భయంగా, మరికొంచం గందరగోళంగా ఆ యేట్లో యనక్కి పోయి భూగోళం అంతా వెదికినా నోటు మాత్రం కనపరాలా.
"యింగేంజెయ్యాలబ్బా?" అని తలకాయబట్టుకోని కూసుంటే మన ప్రతిభయును మరియు ప్రత్యేకతయునూ [ద్వంద్వసమాసము] అంతా యేటిపాలేగదా!
కాబట్టి వొచ్చిన దారిబట్టి అనాటి పిల్లమిత్రుని తోడుబెట్టుకోని తిరిగి వొంగిమళ్ళకు చేరుకున్నాము.
విషయం అర్థం చేసుకొని "ఏం ఫరవాలేదులే" అని ఇంకో యాభై చేతికిచ్చి పంపించినారు.

*** *** ***


ఇంతా జేసి బడికి ఆలస్యంగా చేరుకొన్నాము. ఆ సంగతి ఇంట్లో తెలీకముందే మనమే చెప్పెయ్యాల. మనకున్న మంచిపేరు అట్టేవుండాల.
ఇంట్లో "యెందుకాలస్యమైంది?" అంటే జరిగిన విషయం చెప్పడానికి అదేమన్నా పెద్ద ఘనకార్యమా?
కాబట్టి ఒక ఉత్కంఠభరితమైన కథ అల్లి చెప్పేసినా.

ఆ కథలో నేను, నా పిల్ల మిత్రులు "యాభై దొరికిందా" అని అందరినీ అడుగుతూ ఉంటాం.
మా కన్నా బలవంతుడైన పిల్లోడొకడు కొంచం అనుమానంగా సమాధానం చెబుతాడు.
నాకు వెంఠనే అవమానంవేస్తుంది(బుడుగు భాషలో అనుమానం వస్తుంది) ... "వీడే దొంగ" అని.
పిల్ల మిత్రులు దొంగను తరుముతుండగా నేను అందరికంటే వేగంగా పరిగెత్తి యాపచెట్టు పక్కన దాంకొని కాలు అడ్డంబెట్టి దొంగను పడేసి వాని జేబులో వెదికి, నా యాభై తీసుకొని, వాణ్ణి నా పిల్లమిత్రులంతా కలిసి కొట్టబోతే వారించి క్షమించి వదిలేసి, "ఉత్తమపురుష" బిరుదాంకితుఁడనై వెలిగిపోతానన్నమాట.

ఇంత గొప్ప కథనం ఉన్న ఈ నా వీరగాథ అనతికాలంలోనే మా అమ్మమ్మ ఊరికి కూడా చేరింది. కొన్ని రోజులు గడిచినాయి.

*** *** ***

వీరగాథ చెప్పడం వరకూ బానేవుందిగానీ,పునాది లేకుండా అప్పటికప్పుడు అట్లా నిర్మించిన ఈ అద్దాల కధాసౌధం యెప్పుడైనా పగలొచ్చని ఒకటే దిగులు.
ఎందుకంటే నాకో మంచిపేరు, మర్యాద, ఒక వ్యక్తిత్వం, గౌరవం, రామూ మంచి బాలుడు లాంటివి కొన్ని సంపాదించుకొన్నాను గనక.
ఇయ్యన్నీ ఈ దెబ్బతో పోతాయేమోనని దిగులు.

వొగరోజు నేను మా యిసక్కయ్యలో వుండే పెద్దబేనీషా చెట్టుమిందెక్కి కూసోనుంటే మా గోపీగాడు మహా వుషారుగా నన్నెతుక్కుంటా వచ్చి --
"అన్నా, నువ్వొగ సంగతిజెప్పాల. నాయనా నేనూ వొగ రూపాయ్ పందెమేస్కున్యాం. నువ్వా యావైరూపాయల్నోటు వాణ్ణెవుణ్ణో తరిమి పట్టి తెచ్చినావా, ల్యాపోతే వొంగిమాళ్ల నించీ తెచ్చినావా"
కండ్లు తిరిగినట్టనిపించింది. మామిడిచెట్టు నుంచీ పడిపోతానేమో అని కొమ్మ గెట్టిగా పట్టుకోని మొదిట్లోకి దిగి, తన్నుకొచ్చే ఏడుపునాపుకొనే ప్రయత్నం చేస్తూ --
"నేన్జెప్పిందంతా ఆపద్దమే. ఐతే ఇప్పుడు ఈ సంగతి అమ్మానాయన్లకు తెలిసిపొయ్యింది. ఇంగ నన్ను నమ్మరు. ఈరోజునించి నేనేంజెప్పినా అంతే..." అంటూండంగా యేడుపాగలా.
ఏదో వొగ రూపాయ వస్తుందిగదా అనుకోనొచ్చిన మా గోపీకి గందరగోళం. నా ఏడుపుకు జాలిపడి నామొగంలోకి చూస్తూ నాపక్కనే వొచ్చి కూసోని మూగ సానుభూతీ మద్దతూ ప్రకటించినాడు.
విషయమంతా తెలిసినా, నా అహానికి పెద్దగా దెబ్బ పడకుండా, నాతో నిజం చెప్పించేందుకు ఈ రూపాయ్ పందెం అని అర్థమైంది. ఇది సిగ్గువిడిచి తప్పు ఒప్పుకోవలసిన సమయం.
నేను పడే ఈ రదన అర్థంచేసుకున్న అమ్మానాయనా నన్ను మాట్లాడించి తప్పు నా నోటితో ఒప్పించే ప్రయత్నాలేవీ చేయలేదు.
తలెత్తి చూడలేని నా మనఃస్థితి, కదిలిస్తే యేడ్చేట్లుండే నా మొగము చూసి, గోపీకి రూపాయినిచ్చి మా నాయన ఓటమినంగీకరించినాడు.
ఆయన మాటమీద మా అమ్మ ఇంకో రూపాయి తెచ్చి - ఇది నీకు - అని నా చేతిలో పెట్టింది.

*** *** ***
అబద్ధం చెప్పడం వల్ల మోయవలసివచ్చిన కొండంత బాధ భారం నుండి సత్యం నన్ను ముక్తుణ్ణి చేసింది.
ఆ రోజు నుండి నేనేవిషయాన్నీ ఇంట్లో చెప్పకుండా దాచలేదు. ఈ పద్ధతి వల్ల లాభం - మనశ్శాంతి.
ఒకవేళ ఏదైనా తప్పుచేసినా ఎవరిద్వారానో ఇంట్లో తెలిసే అవకాశం లేదు. మనమే చెప్పేస్తాం. ఇంకెవరికి భయపడాల?

*** *** ***

ఇంతకూ, నేపథ్యంలో జరిగిన కథ ఏమంటే -
నేను చెప్పిన కథతో పుత్రోత్సాహము తండ్రికి కలిగిందో లేదో తెలీదు.
కానీ మా అమ్మమ్మకు మాత్రం పౌత్రోత్సాహము కలిగినట్టుంది (పౌత్రుడంటే మనవడని ఎక్కడో చదివిన గుర్తు), మా వొంగిమాళ్ళచిన్నాయనకే నా వీరగాథ వినిపించి మురిసిపోయింది.
ఆయన నవ్వి ఙ్ఞానబోధ చేసేసినాడు. వేదం ప్రవచించినాడు (వేదం అనగా "తెలిసినది" అని అర్థమంట).
అంతే. ఆకాశవాణి. ప్రాంతీయ వార్తలు చదువుతున్నది ...

*** *** ***

కామెంట్‌లు

అజ్ఞాత చెప్పారు…
ఎంత చక్కగా రాశారు.
మీ రచనలో శైలో శిల్పమో అది బాగుంది.
కధలు రాస్తూ ఉండండి
మేము చదవాలని ఎదురు చూస్తూ ఉంటాం.
spandana చెప్పారు…
రెడ్డి గారూ,
మన వూరి యాసలో చాలా బాగా సెప్పినారు.
గాంధీజి బీడీ కాలిసింది వాల్ల నానకు సెప్పి, జానోదయం పొందినట్లు.
వంగిమల్లంటే గుర్తొచ్చింది, మా ముత్తాతలది వంగిమళ్ళే, అట్నుంచి ఇటు వలసొచ్చినారు. చరసాల ఇంటిపేరు గల మా దాయాదులు అక్కడ కూడా వున్నారు. మీగ్గాని తెలుసా?

-- ప్రసాద్
http://charasala.gmail.com
శ్రీనివాసరాజు చెప్పారు…
చాలా బాగుందండీ.. ఒక్కసారి కడప ని మా (ఆఫీసు) గడపకు తీసుకొచ్చి చూపించినట్లుంది.నేనేప్పుడూ కడపకి వెళ్ళలేదు కానీ.. ఆ యాస విన్నా. ఆ యాసలో చెప్పక పోతే.. అంత ఆనందం ఉండేది కాదేమో.. ఇటుంవంటివి ఇంకా వ్రాయాలని ఆశిస్తున్నాను.
cbrao చెప్పారు…
ఈ కథ చెప్పిన తీరు బాగుంది.ఇంకా వైవిధ్యభరితమైన కథలు రాయండి.
kiraN చెప్పారు…
చాలా బాగుంది.
రాము మంచి బాలుడే కాదు మంచి శైలి కూడా ఉంది.

- కిరణ్
చైతన్య చెప్పారు…
చాలా బాగా చెప్పారండీ... మీరు చెప్పిన విధానం నాకు బాగా నచింది.

ఇలాంటి చిన్న చిన్న సంఘటనలే పెద్ద పెద్ద పాఠాలు నేర్పిస్తాయి...
raamam చెప్పారు…
చాలా బావుంది! మీ ప్రతిభా ప్రత్యేకతలు "అద్వంద్వము" అమేయము.. :)

కాబట్టి ఒక ఉత్కంఠభరితమైన కథ అల్లి చెప్పేసినా.

so! ఈ కథలు చెప్పటం వెన్న తో బెట్టిన విద్య అన్నమాట! హహ్హ!

btw మీరు మాంచి బాపు అభిమాని లా వున్నారే!.. ఆ "మడిసన్నాక.." కొటేషను, బుడుగు రెఫెరెన్సు..

ఈ బ్లాగ్ నుండి ప్రసిద్ధ పోస్ట్‌లు

బయటోళ్లకు జెప్పే కతగాదు

ఇది కత గాదు. వొక్కటంటే ఒక్క మాట. అంతే. బోయోళ్లెంగటసామి గుమ్మనాగని నాయనతో అన్నె మాట. చానా చిన్న మాట. నేను పుట్టక ముందెప్పటిదో చాన్నాళ్లనాటి మాట. భట్టుపల్లె జనాలు వాళ్ల బిడ్డలకూ, బిడ్డల బిడ్డలకూ గూడా చెప్పుకుంటానేవుంటారీమాటను పిట్టకత మాదిరిగా. ఈ మాటను యిని ఫక్కుని నవ్వి మరిసిపోతే పోవచ్చు. అదీ మంచిదే. మరిసిపోకండా గుర్తుబెట్టుకుంటే యింగా మంచిది. ఇంతకూ కతేందంటే ... వొకనాటి పొద్దునపూట భట్టుపల్లెలో ఛఱ్ఱఛఱ్ఱామని గాస్చాండాదంట యండ. ఆ యండలో దోవ పక్కన వొక బండమింద ఒక్కడే కుచ్చోనున్న్యాడంట బోయోళ్లెంగటసామి. గుమ్మనాగని నాయన ఆ దోవన పోతాపోతా యంగటసామిని సూశనంట. గుమ్మనాగడు మా సిన్నప్పుడు మా మడికాడ జీతగాడుగా వున్న్యాడులే. ఆ గుమ్మనాగని నాయన. సూసిన ముసిలోడు గొమ్మునుండకండా, "యేల నాయనా యండలో గుచ్చోనుండావే.." అన్న్యాడంట. దానికి యంగటసామి - తలకాయ గూడా తిప్పకండా, "నువ్వు జెప్పలేదనీ, **గానివి" అన్నెంట. ఇంతేబ్బా కత! పిట్టకొంచెం కూతఘనం అన్నిట్టుగా ఈ పిట్టకతలో తోడుకున్నోళ్లకు తోడుకున్నెంత. అంత యండ కూడా లెక్కలేనంత ఆలాశనలో వుండాడు. బాధలో వుండాడు. ఎవురిమిందనో దేనిమిందనో కోపంలో వుండాడు. యండలో బండమింద క

రాధ కోసం వొగపారి సూడొచ్చు

చిన్నాయనతో తిరగాల్నేగానీ బలే నవ్వుకోవొచ్చు. అంత తమాసాగా మాట్టాడే మనిసి ఇంగెవురూ వుండరేమో. యండాకాలం సెలవలు ఇంగా నలభై రోజులుండాయి. సెలవల తరవాత మనం ఐదోతరగతి. పొద్దన్నే బువ్వాగివ్వా తిని, తీరుబడిగా రోంచేపు పెద్దతోటలో తిరిగి, మజ్జాన్నంగా మూలపల్లెకు బయల్దేరినాం. అప్పిరెడ్డితాతోళ్ల వడ్లమిషన్ కాడ రాయచోటి బస్సెక్కి కుచ్చున్న్యాం. బస్సు సోమారంవడ్డెపల్లె దాటినాఁక చిన్నాయన మా ఇద్దరికీ టిక్కట్ తీసుకున్న్యాడు. నాదీ ఫుల్ టికట్టే. ఆమాటా ఈమాటా మాట్లాడుకుంటా వుండగా బస్సు ఏరు దాటింది. నేను కిటికీవార కూచ్చోని, చెట్లూ కొండలూ యనక్కు పోయేది చూస్తా వుంటి. బస్సు ఏరు దాటి వడ్డెపల్లెలో నిలబడింది. పల్లె మొగసాల తార్రోడ్డు నుంచి పడమటగాపోయే ఒక మట్టిబాటను చూపిచ్చి, "ఈ బాటెమ్మడీ పోతే మూలపల్లె వస్సాది" అన్న్యాడు. రాయచోటికి నేను మస్తుగా పొయ్యిన్యాగానీ అసలు ఆడొక బాటుందనే సంగతే సరిగా చూళ్ల్యా. "నిజ్జంగా?!!!" "నిజ్జంగానే" "ఐతే రాయచోటికెందుకూ? ఈణ్ణే దిగుదాం పట్టు." "ఈడ దిగితే మనం ఎక్కాల్సిన సర్వీసు వొకటే. నటరాజా సర్వీస్." "ఓహో..." "పూర్వం బస్సుల్యాడియ్యి?! అంత

న త్వం శోచితుమర్హసి!

మూడు నెలల క్రితం ఈ రచనను అందంగా ముస్తాబుచేసి ప్రచురించినందుకు ఈమాటవారికి కృతజ్ఞతలు. మాంచి నిద్దట్లో వుండఁగా దవడకింద సురుక్కుమనింది. ముల్లుగర్ర [ 1 ] తో బొడిసినట్టు. దిగ్గున లేసినిలబడబోయి తలుగు [ 2 ] ముందరకాళ్లకు తగులుకోని దభీమని యడంపక్కకు పడిపొయ్‌నా. పెద్దపాటు. నా దవడ కిందినుంచి ఒక గుఱ్ఱపుటీగ యనక్కు తిరిగిసూడకండా అలికిడే లేకండా ఎగిరిపాయ నామింద అలిగినట్టు. ఈగ ఎగిరిపోయినదిక్కు మోరెత్తి [ 3 ] సూద్దామంటే మొగదాట్లో [ 4 ] యిరక్కపోయుండాది నా యనక్కాళ్లలో యడమది. ఈగ కుట్టఁగానే ఆ సురుక్కు నాకు తెలీకండానే దాన్నితోలబొయ్యి యనక్కాలు మొగదాట్లో యిరికించుకున్న్యా. కాలు యనక్కు తీసుకుందామంటే పక్కటెమకల్లో నొప్పి. ఊపిరి బిగబట్టి, నొప్పినీ బిగబట్టి రోంతసేపు నిమ్మళంగా అట్టే పండుకొన్న్యా. యండాకాలం. సాయంత్రం బిగిచ్చిన గాలి - నడిరేతిరి దాఁకా కదల్నేల్యా. మా రామునికి, రాముని పెండ్లానికిగూడా నడిరేయిదాఁక నిద్దరబట్టలా. గాలితోలినా తోలకపోయినా వాళ్లకు అంత తొందరగా నిద్దరబట్టదులే, మొన్నీమధ్యనేగదా మా రామునికి జతకుదిరింది. నడిరేయి దాటినాంక మొగుడూపెండ్లాలిద్దురూ దోమతెర తీసి టార్చిలైటేసి మంచం దిగొచ్చి నాకూ నా జతగాడు కోడె